ខាងក្រោមនេះគឺជារឿងរ៉ាវរបស់យុវជនមួយរូប ដែលបានរៀបរាប់ពីការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ចំពោះអ្នកមានគុណទាំងពីរ និងបងប្អូនប្រុសស្រី ក្នុងនាមជាបង្គោលគ្រួសារ។ យុវជនរូបនេះបានតស៊ូ ជម្នះឧបសគ្គបន្តិចម្តងៗ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាបំណុលដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ដែលគ្រួសារជំពាក់គេ។ តើយុវជនរូបនេះមានវិធីសាស្រ្តយ៉ាងណាដើម្បីដោះស្រាយបំណុលទាំងនោះ? សូមប្រិយមិត្តអាននូវខ្លឹមសារអត្ថបទរបស់យុវជន ដែលបានផ្ញើមកកាន់ sabay ផ្ទាល់ដូចតទៅ៖
តើនរណាជាបង្គោលគ្រួសារ? ហេតុអ្វីក៏ជាខ្ញុំ? ប្រសិនបើនិយាយពីពាក្យនេះ គឺស្តាប់មើលទៅហាក់ដូចជាមានអំនួត និងមោទនភាពចំពោះខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់ ព្រោះក្លាយជាបង្គោលដ៏រឹងមាំមួយ ដែលអាចឲ្យសមាជិកក្នុងគ្រួសារទាំងអស់ពឹងផ្អែកបាន មានសិទ្ធិចាត់ ចែងរាល់ការងារធំតូចទាំងអស់ក្នុងគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីក៏តួនាទីនេះត្រូវធ្លាក់មកខ្ញុំ? ខ្ញុំគ្រាន់តែជាកូនប្រុសទី២ នៅក្នុងគ្រួសារតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងឆ្នាំ ២០០៥ ដោយសារតែឪពុករបស់ខ្ញុំគាត់មិនសូវមានសុខភាពល្អ ដូចនេះបងប្រុសរបស់ខ្ញុំត្រូវទទួលបន្ទុកចាត់ចែងការរកស៊ី និងការចាយវាយទាំងឡាយក្នុងផ្ទះ។ ពួកយើងមិនមែនជាគ្រួសារដែលសម្បូរធូរធារនោះទេ។ អាចនិយាយបានថា ជាគ្រួសារទើបបង្កើតថ្មីក៏ថាបាន ព្រោះទាំងឪពុក និងម្ដាយរបស់ខ្ញុំទើបតែបានធូរស្បើយពីជំងឺបាន១ឆ្នាំ ទៅ២ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។
ឆ្នាំនោះ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំបានបង្កើតមុខរបរថ្មីមួយ គឺបម្រើសេវាកម្មទូរសព្ទទៅក្រៅប្រទេស។ នេះជាជំហានថ្មីមួយ ដែលបាននាំគ្រួសាររបស់ខ្ញុំទៅកាន់បំឡាស់ប្ដូរថ្មីមួយដ៏គួរឲ្យកត់សំគាល់។ ម្នាក់ៗចាប់ផ្ដើមនិយាយពោរពេញក្តីសង្ឃឹមឡើងវិញ មិនដូចជាប៉ុន្មានឆ្នាំមុនឡើយ។ ក្នុងឆ្នាំនោះដែរ ខ្ញុំមិនបាននៅជួបជុំជាមួយគ្រួសារទេ ដោយខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សានៅសាលាគរុកោសល្យ ហើយបានចេញទៅបង្រៀនដល់ក្មេងៗកម្រិតបឋមសិក្សា នៅសាលាក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលមួយ។ ម្នាក់ៗត្រូវសន្សំសំចៃ ដើម្បីជម្រុញគ្រួសារមួយនេះឲ្យរុងរឿងឡើង ហើយក៏ដើម្បីអនាគតដ៏រុងរឿងមួយសម្រាប់ខ្លួនខ្ញុំ និងគ្រួសារទាំងមូល។
ឆ្លងកាត់ពេលវេលា២ឆ្នាំដ៏លំបាក មុខរបរថ្មីរបស់បងប្រុស ខ្ញុំហាក់ចេញផ្លែផ្កាស្រស់បំព្រង ក្នុងគ្រួសារចាប់ផ្ដើមមានភាពរីករាយ ពួកយើងចាប់ផ្ដើមមានក្តីស្រមៃ ដែលខ្លួនបានប្រាថ្នា។ ពេលនោះដែរខ្ញុំសន្សំបានប្រាក់មួយចំនួនគ្រប់ល្មមសម្រាប់ បន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យបាន២ទៅ៣ឆ្នាំដែរ។ ខ្ញុំក៏បានព្យួរការងារបង្រៀន ហើយត្រឡប់មកជួយការងារនៅផ្ទះផង និងរៀនបន្តផង។ ថ្វីត្បិតថាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំបានធូរធារជាងមុន តែមិនមានន័យថា ពួកគាត់មានលទ្ធភាពចំណាយលុយ មកលើការសិក្សារបស់ខ្ញុំនោះទេ ព្រោះពួកយើងនៅមានប្អូនប្រុសស្រី២នាក់ទៀតនៅកំពុងរៀន។
ពេលរៀនដល់ឆ្នាំទី៣ ប្រាក់សន្សំរបស់ខ្ញុំក៏អស់ ដូច្នេះខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមស្វែងការងារ ដើម្បីរកប្រាក់មករៀនបន្ត។ ជាសំណាងល្អ ខ្ញុំបានទទួលការងារមួយ ប៉ុន្តែការងារនោះរវល់ណាស់ ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវទៅធ្វើនៅខេត្តផ្សេងទៀតធ្វើអោយខ្ញុំសម្រេចចិត្តព្យួរការសិក្សាមួយរយៈ។
អំឡុងពេលធ្វើការ ខ្ញុំតែងផ្ញើប្រាក់ខែរបស់ខ្ញុំមួយចំនួនធំ មកជួយដល់គ្រួសារនៅផ្ទះ។ រយៈពេលចេះតែដើរទៅមុខ។ ២ឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅហើយ ខ្ញុំនៅតែមិនមានពេលមកបន្តការសិក្សា។ ដំណឹងមិនល្អជាច្រើនអំពីផ្ទះរបស់ខ្ញុំ បានមកដល់។ ពិតណាស់ខ្ញុំតែងនិយាយទូរសព្ទជាមួយម្ដាយរបស់ខ្ញុំជាញឹកញាប់ ប៉ុន្តែគាត់មិនដែលនិយាយអ្វីប្រាប់ខ្ញុំនោះទេ។ រហូតពេលរឿងរ៉ាវកាន់តែធំឡើង មិនអាចនឹងលាក់បាំងបាន នោះទើបលេចឮមកខ្ញុំបាន។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំមានបំណុលជាច្រើន ដែលនៅជាប់ជំពាក់វាក់វិនដោះស្រាយមិនចេញ។
អ្នកម្តាយរបស់ខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់ គាត់លួចយំរាល់ថ្ងៃព្រោះបារម្ភពីកូនប្រុសដែលធ្លាប់រឹងប៉ឹងរបស់គាត់ និងកូនប្រុសស្រី២នាក់ទៀត ដែលកំពុងសិក្សា។ តើគាត់ត្រូវធ្វើយ៉ាងណាសម្រាប់បំណុលដ៏ច្រើននោះ បើគាត់មិនចេះសូម្បីតែសរសេរអក្សរផង?
ចម្ងល់ជាច្រើនបានកើតឡើង ក្នុងការគិតរបស់ខ្ញុំ ក៏ដូចសមាជិកដទៃទៀតក្នុងគ្រួសារ ថាតើបងប្រុសរបស់ខ្ញុំយកប្រាក់នោះទៅណា?ហើយយកទៅធ្វើអ្វី? ទាំងនេះសុទ្ធតែជាសំណួរដែលគ្មានចម្លើយ ព្រោះមានតែបងប្រុសរបស់ខ្ញុំតែមួយគត់ដែលគាត់ដឹង ប៉ុន្តែគាត់ក៏មិនដែលនិយាយប្រាប់អ្នកណាដែរ។
ដោយមានការបារម្ភពីគ្រួសារ ជាពិសេសគឺម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តផ្លាស់ប្តូរការងារមកនៅក្បែរផ្ទះ ហើយបោះបង់ចោលអ្វីៗ ដែលខ្ញុំមាន និងដែលខំកសាងទាំងញើសទាំងឈាមនៅកន្លែងការងារចាស់ ទាំងក្តីអាល័យ និងការសោកស្ដាយ ជាពិសេសគឺខុសឆ្គងចំពោះប្រធានរបស់ខ្ញុំ ដែលបានដាក់ជំនឿចិត្តទាំងស្រុងមកលើខ្ញុំ។
ចុងឆ្នាំ២០១០ ពេលនោះហើយ ដែលពាក្យថាបង្គោលគ្រួសារបានធ្លាក់មកលើខ្ញុំវិញ។ វាមិនមែនជាការងារងាយស្រួលទេ សំពាធដ៏ធ្ងន់បានធ្លាក់មកលើខ្ញុំទាំងគំហុកបែបនេះ ទាំងសំពាធការងារថ្មី ទាំងសំពាធគ្រួសារ។ ខ្ញុំពុំដែលបានគេងលក់ស្រួលមួយយប់ណាឡើយ ខ្ញុំខំព្យាយាមរិះរកវិធីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីសម្រាលបន្ទុកនៃប្រាក់បំណុលដ៏ច្រើន។ ម្យ៉ាងវិញទៀតខ្ញុំក៏មិនចង់ឲ្យឪពុក ម្ដាយរបស់ខ្ញុំពិបាកចិត្តតទៅទៀតឡើយ។
ខ្ញុំពិបាកចិត្តណាស់ ព្រោះថាបើជំហានដែលខ្ញុំដើរថ្លោះធ្លោយនោះ នោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំនឹងរលាយក្នុងដៃរបស់ខ្ញុំជាមិនខាន។ ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សមុខក្រាស់ហ៊ានខ្ចីប្រាក់មនុស្សគ្រប់គ្នាមកបង្វិលសងម្ចាស់បំណុល ។ ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សរិះត្បិត មិនហ៊ានចំណាយទិញអ្វីច្រើនសំលៀក បំពាក់ ឬរបស់របរប្រើប្រាស់ថ្មី សូម្បីចំណីអាហារក្រៅគឺមានតែអាហារបីពេលប៉ុណ្ណោះ។
គោលការណ៍ថ្មី ដែលខ្ញុំបានបង្កើតសម្រាប់គ្រួសារគឺ ការចំណាយត្រូវតែទាបជាងចំណូល។ បើការចំណាយធំជាងចំណូលមានន័យថា បំណុលនឹងកើនឡើងជាប្រចាំថ្ងៃ។ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវរិះរកវិធីធ្វើបែបណា ដើម្បីឲ្យការចំណាយសងបំណុលប្រចាំខែ ធ្លាក់ចុះហើយព្យាយាមបង្កើនប្រាក់ចំណូលបន្តិចម្ដងៗ។ រាល់ការចំណាយផ្សេងៗ ក្នុងផ្ទះត្រូវកាត់បន្ថយ។ អ្វីត្រូវចំណាយដុំ ត្រូវចំណាយជាដំណាក់ៗ ព្រោះប្រាក់នៅក្នុងថ្ងៃនេះ មានតម្លៃថ្លៃជាងប្រាក់នៅថ្ងៃស្អែក។ សមាជិកទាំងអស់ត្រូវជួយសន្សំសំចៃ តាមលទ្ធភាព ដែលអាចធ្វើទៅបាន។
រយៈពេលជិតមួយឆ្នាំដែលអនុវត្តគោលការណ៍ថ្មីរបស់ខ្ញុំ។ ពួកយើងចាប់ផ្តើមស្រាកស្រានពីប្រាក់បំណុល។ ប្រាក់មួយចំនួនត្រូវបានសងទៅកាន់ម្ចាស់បំណុល ហើយប្រាក់ដែលជំពាក់ធនាគារក៏កាត់បន្ថយដែរ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានក្លាយជាមនុស្សគ្មានមិត្តភ័ក្ដិ គ្មានការសប្បាយ។ ខ្ញុំក្លាយជាមនុស្សចូលចិត្តសំងំនៅកន្លែងធ្វើការ ឬអង្គុយលេងនៅមាត់ស្ទឹងតែម្នាក់ឯង។ មានមិត្តតិចតួចណាស់ដែលដឹងពីបញ្ហារបស់ខ្ញុំ។ អ្នកខ្លះដឹងហើយក៏គេមិនជឿខ្ញុំដែរ។ គេគ្រាន់តែគិតថា ខ្ញុំរិះ មិនហ៊ានចំណាយលុយ។ មានមិត្តខ្លះទៀតសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំយកលុយទុកធ្វើអ្វី? ខ្ញុំពិតជាមិនចង់បកស្រាយច្រើនទេព្រោះគិតថា វាជាការត្អូញត្អែរ។ ម្យ៉ាងទៀតការយករឿងគ្រួសារទៅបកស្រាយច្រើន វាពុំមែនជារឿងល្អ។ ណាមួយ ក៏មិនចង់ឲ្យមិត្តឈឺក្បាលចំពោះរឿងខ្ញុំដែរ។ បើនិយាយពីប្រាក់ខែរបស់ខ្ញុំវិញ មិនមានចំនួនច្រើនទេ តែអាចនិយាយបានថាមានចំនួនមធ្យម។ ប៉ុន្តែពុំដែលមានមួយកាក់ ឬមួយសេនណានៃប្រាក់ទាំងនោះត្រូវបានចំណាយទៅលើអ្វីដែលខ្លួនខ្ញុំចង់ចាយនោះទេ។
ថ្វីត្បិតតែគោលការណ៍ថ្មីល្អ តែមិនអាចបន្ធូរបន្ថយសំពាធទាំងស្រុង និងទុកចន្លោះទំនេរសម្រាប់ខ្ញុំ និងប្អូនស្រីខ្ញុំអាចបន្តការសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យបន្តទៀតបានទេ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត វានៅតែជាសំពាធផ្លូវអារម្មណ៍ដល់ម្ដាយ និងឪពុករបស់ខ្ញុំដដែល។ ខ្ញុំបានរិះរកវិធីផ្សេងដើម្បីផ្លាស់ប្តូរការចំណាយនៅក្នុងគ្រួសារ។ បំណុលនៃគ្រួសាររបស់ខ្ញុំមានច្រើនប្រភព។ នេះជាមូលហេតុដ៏ធំដែលធ្វើឲ្យប្រាក់ចំណាយកើនឡើង និងរាំងស្ទះដល់ការបង្វិលប្រាក់ប្រចាំថ្ងៃ។ ដូច្នេះវិធីតែម្យ៉ាងត្រូវរួមបញ្ចូលបំណុលទាំងអស់ឲ្យនៅតែមួយ ឬតិចប្រភពតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
ការងារនេះវាមានផលវិបាកណាស់ព្រោះខ្ញុំត្រូវការប្រាក់ឲ្យបានច្រើនយកមកបង្វិល ហើយមនុស្សដែលគ្មានអ្វីដូចជាខ្ញុំអាចទៅរកប្រាក់ទាំងនោះបានដោយវិធីណា។ ពេលនេះហើយដែលខ្ញុំជឿថា លទ្ធផលនៃអំពើល្អពិតជាតម្រូវឲ្យមានការលះបង់សម្រាប់គ្រួសាររបស់ខ្ញុំអស់១ឆ្នាំនេះ។ មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំជាច្រើនសុទ្ធតែបានមើលឃើញ។ ពួកគេមានការស្ញប់ស្ញែង និងអោយតម្លៃទៅលើទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេបានជួយជ្រោមជ្រែងខ្ញុំ ដោយព្រមឲ្យខ្ញុំខ្ចីប្រាក់ទាំងនោះ ដោយមិនទាមទារយកចំណេញអ្វីឡើយ ទាំងដែលពួកគេទើបតែស្គាល់ខ្ញុំ បានរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំពិតជាសូមអរគុណជាអនេកដល់សន្តានចិត្តដ៏ល្អរបស់ពួកគេណាស់។
១ឆ្នាំក្រោយមក ដល់ពេលនេះ អ្វីៗជាច្រើនបានផ្លាស់ប្តូរ ថ្វីត្បិតតែយើងនៅតែមានបំណុល តែយើងមិនមានសំពាធដូចពេលមុនទេ ហើយអាចសន្សំបានប្រាក់ខ្លះសម្រាប់ប្រើប្រាស់ពេលចាំបាច់។ ស្នាមញញឹមនៃក្តីសង្ឃឹមបានកើតឡើងជាថ្មីសម្រាប់គ្រួសារខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបញ្ចប់មហាវិទ្យា ល័យ ឯប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំក៏កំពុងសិក្សាឆ្នាំបញ្ចប់។ បងប្រុស និងប្អូនប្រុសខ្ញុំ គេមានគ្រួសារ និងមានមុខរបរផ្ទាល់ខ្លួនគ្រាន់តែមិនទាន់មានផ្ទះជារបស់ខ្លួននៅឡើយ។ ចំណែកឯខ្ញុំនៅតែដូចដើម គឺមិនអាចទិញសំភារៈ ឬរបស់របរថ្មី មិនអាចទៅហូបចុកជួបជុំជាមួយមិត្តភ័ក្ដិបាន ព្រោះប្រាក់ខែរបស់ខ្ញុំគ្រប់ល្មមសម្រាប់តែការចំណាយនៅផ្ទះ។
ថ្វីត្បិតយ៉ាងនេះមែន តែខ្ញុំមិនដែលមានការសោកស្តាយអ្វីនោះទេ ព្រោះខ្ញុំបានឃើញនូវស្នាមញញឹមរបស់គ្រួសារខ្ញុំឡើងវិញជាពិសេសគឺលោកឪពុក និងអ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ស្ទើរតែជិតមួយឆាកជីវិតរបស់ពួកគាត់ទេ។ ដូច្នេះបើអាចកាត់បន្ថយការសប្បាយរបស់ខ្ញុំ យកទៅបំពេញភាពរីករាយសម្រាប់ពួកគាត់បាន ខ្ញុំក៏រឹតតែគ្មានការសោកស្តាយទៅទៀត។ ប៉ុន្តែអារម្មណ៍សោកសៅមួយ ដែលនៅតែដិតក្នុងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ នោះគឺអារម្មណ៍ខុសឆ្គងចំពោះមិត្តភាព ដែលមិត្តមានចំពោះខ្ញុំ។
ពេលខ្លះខ្ញុំបដិសេធនូវសន្តានចិត្តដ៏ល្អរបស់ពួកគេ ព្រោះមិនចង់ឲ្យគេមានបន្ទុកដោយសារខ្ញុំ។ ពេលខ្លះខ្ញុំមិនគោរពសន្យា ដែលបាននិយាយចំពោះគេ។ ខ្ញុំពិតជាចង់និយាយថាអរគុណ ដែលមិត្តនៅតែហៅខ្ញុំថាជាមិត្ត ហើយក៏សូមទោសផងដែរ ដែលខ្ញុំពុំបានគោរពតាមពាក្យសន្យា។ ទង្វើរបស់ខ្ញុំ គឺអាចជាជោគវាសនាគ្រួសាររបស់ខ្ញុំទាំងមូល ព្រោះខ្ញុំជាបង្គោលគ្រួសារ៕
ប្រពភៈ stockidea website
0 វាចារ:
Post a Comment